Random Thoughts

এটা নষ্ট ৰাতিৰ এক নষ্ট সময় ।

যাৰ কালচক্ৰত পৰি মোৰ কবিতা বেনামী হয় !

 ණৰূপজ্যোতি

Three Shafts One Psyche

I had seen a dream once, 
Many years ago,
Two boys were kissing a single girl together. 
I was one of them but never knew who the others two were,
My dream was making love endlessly. 
A dream of a new world,
A world where love is not so selfish,
Loved ones don't mean can't loving another else. 
If love creates such narrow limits,
What's the point in loving then?
We love her and she loves both of us,
Our friendship our love,
Pushing the odds and limits of the earth.
We created our own world.
A world where we live in moments,
With our moments but not momentarily.
It's about a woman split between two-man.
Love made us one psyche with three shafts.

ණ  Rupjyoti

Picture courtesy: kelarujart.wordpress.com

হেৰোৱা কবিতাৰ শিৰোনামা বিচাৰি

শব্দবোৰে আজি কঠিন শিলহৈ আঘাত কৰিছে মোৰ হৃদয়ত !

কলমেৰে নিৰ্গত হুমুনিয়াহ বোৰৰ লগত খেলি লেখিছো কবিতা ।

মোৰ হৃদয়ে বুজি নপোৱা এক সাথৰ,

 যাৰ নাম দিছো কবিতা !

উৰুঙা হৃদয়ৰ খোলাত তাৰ প্রতিবিম্বই কৰে লীলা-খেলা ।

বুজি নাপাওঁ জীৱনৰ অৰ্থ ।

নষ্ট ৰাতিৰ এক নষ্ট সময় ।

যাৰ কালচক্ৰত পৰি মোৰ কবিতা বেনামী হয় !

সেই সময়ৰ কুটীলতাত হেৰাই যায়,

  এজন ব্যৰ্থ কবিৰ এটা হতাশ কবিতাৰ শিৰোনামা ।

ණৰূপজ্যোতি

অসমম্ভৱ সাধাৰণ মানুহ

ব্যস্ত পথ, ব্যস্ত পথিক, 

ফুটপাথৰ নগ্নতা বিচৰাৰ সময় নাই আমাৰ ,

উচ্ছ স্বৰত চিঞঁৰে প্ৰতিবাদীয়ে,

হত্যাৰ লীলা দেখুৱাই স্বাধীনতাপ্ৰেমীয়ে ।

সন্ধিয়াৰ বাতৰি চায় গালি দি কওঁ,

হায়ৰে হায় মোৰ অসম কোন দিশে যায় !

কিয়নো সাধাৰণ মানুহ যে মই ।

দুখ ব্যৰ্থতাই কোঙা কৰা আমাৰ শৰীৰ,

কিম্বা সোণালী স্বপ্নবোৰ ভাঙি গুৰি হোৱা অতীত ।

তাৰ মাজত আমি মৰি মৰি জীয়াই আছো ,

আকৌ সেই সপোনৰ তাৰণাত চিঞৰিছো ।

সোণৰ অসমৰ নিচাত ৰঙীন সময় ,

মিছা সেই ধৰ্ম,

মিছা সেই সময় ।

ৰুগ্ন জাতিৰ শৰীৰত অসুৰৰ কোঢ়াল,

ভণ্ড দেৱতা অৰ্থ শোষণৰ চিন্তাত লালকাল ।

এয়াই সপোন নেকি একবিংশ শতিকাৰ ?

সোণৰ অসম আমাৰ হ’ল মহাকাল !

তথাপি সপোন দেখো জীয়াই থকাৰ,

সপোন দেখো মাটিৰ অসম গঢ়াৰ ।

কিয়নো সাধাৰণ মানুহ মই,

যাৰ বাবে অসম্ভৱ একো নাই ।

ණৰূপজ্যোতি

Picture courtesy: Xahitya.Org 

নিশাৰ কথাৰে

উজাগৰী ৰাতি কোনে চিঞঁৰে ?

কাৰ হাতোৰাত বন্দী হৰিণী ?

কিয় চিঞঁৰে সহায় বিচাৰি ?

নিজৰ চিনাকি তাইৰ,

কিয় হয় এই ৰাতি অচিনাকি !

ক্ৰূৰ সময় ,

 হিংস্ৰ পশুৰ দাবানল !

কান্দি কান্দি নিঠৰ হয় চকুহাল।

 আপোনজন পৰ হয় ,

ৰাতি এন্ধাৰ মুখাৰ আঁৰত ৰয়।

বগাবোৰ ক'লা হয় ,

মনৰ মানুহজন অচিনাকী হয়।

 কি শুদ্ধ ? কি ভুল ?

  বিচাৰি মনত ধুমুহা বয়।

 তাৰ মাজতে হৰিণী সমাজৰ পুতলা হয় !

আকৌ ৰাতিটো বগা হয় ,

 নিজৰ দুখ পাহৰি হৰিণী ৰঙত ৰঙীলী হয়।

 ණৰূপজ্যোতি

অনামিকা-এটি সুখৰ সংজ্ঞা

সেইদিনা বৰষুণ দিয়া নাছিল,

হয় সেইদিনা বৰষুণ দিয়া নাছিল....

কিন্তু তোমাৰ কাজলী দুচকুৰে ,

বৈ আছিল ধাৰাসাৰ অশ্রূৰ বৰষুণ .

তুমিটো নাছিলা কোনোদিনে ইমান উদাসী ।

পখিলা ৰঙী তুমি চানেকী,

হয়টো মোৰ হৃদয়ৰ সপোন কুঁৱৰী ।

নোৱাৰো দেখিব তোমাক উদাসী !

মোৰ হৃদয়ৰ এচুকত তুমি নামৰ এটি জুগমীয়া সৃষ্টি ।

হয়টো হৱপাৰা তুমি মোৰ বাবে এক সুখৰ পৰিধি,

জীৱনৰ দুখবোৰ হৰিলা এটা হাহিৰ মাজেদি ।

সেয়ে নোৱাৰো দেখিব তোমাৰ দুচকুত চকুপানী ।

যদি সুখৰ সংজ্ঞা হ'লহেঁতেন,

তেন্তে তুমি সেই সংজ্ঞাৰ বাণী ।

কিয়নো হাঁহিৰ মুখাপিন্ধা ?

দুখবোৰ কিয়নো সাঁমৰি থোৱা ?

কিয় নিৰলে বহি চকুলোটোকা ?

মই কি বিচাৰো জানা ?

তুমি নামৰ সত্বাতো এটি সুখৰ সংজ্ঞা হোৱা !

ৰঙীন পখিলী তুমি ।

কিয় আছা আজি দুখৰ পোছাক পিন্ধি ?

আকৌ মেলিদিয়া দুপাখি সুখৰ সংজ্ঞা বিচাৰি ।

ණৰূপজ্যোতি