কাব্যশ্রী,
তোমাৰ কবিতাৰ লহৰত উতি যাবলৈ দিয়া ,
শব্দবোৰৰ আঘাতত আহত হ'বলৈ দিয়া ,
তোমাৰ নামত প্রেমৰ কবিতা লিখিবলৈ দিয়া,
আজি তুমি মাথো তুমি, যাৰ পৰশ মায়াৱী,
তোমাৰ সুবাসত মাতাল হয় সময়,
তোমাৰ দেহৰ খলা-বমাই যৌৱনৰ খবৰ কয়,
এটা উচ্ছৃংখল জীৱনৰ গৰাকী মই ,
তুমি মোৰ সপোন , দিঠক কিম্বা গান ,
যাৰ পৰশত লিখিম জীৱনৰ শ্রেষ্ঠ কবিতা |
আজি বলিয়া ফাগুল বলিছে কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত ,
ৰঙাহৈ পৰিছে সপোনবোৰ ,
যেন আৱাহনী দিছে আমাৰে প্রেমৰ ,
আহঃ কিযে যৌৱনাময়ী এই সময় ,
তুমি আৰু মই খোজ দিছো নতুন পথত,
নতুন সময়ৰ সংজ্ঞা বিচাৰি |
জানা কাব্যশ্রী,
এয়াযে প্রেমৰ সময়,
য'ত কেৱল তুমি আৰু মই !!!!
ණৰূপজ্যোতি
