কবলগা কথাবোৰ

কব লগা বহুতে আছিল,

কিন্তু কব নোৱাৰিলো !

তুমি হয়তো নেদেখিলা মোৰ দুচকুত তুমিহীনতাৰ যন্ত্রনা !

তুমি সুখৰ বাগিচাত ,

আৰু মই ?

দুখৰ অৰণ্যত লক্ষহীন প্রেমিক !

এতিয়া তোমাৰ প্রতি মোৰ কোনো অাপত্তি নাই,

কিন্তু দুখৰ ৰাতিবোৰ কিমান দীঘল হয় ?,

সেয়া হয়তো তুমি কাহানিও নুবুজিবা ,

খালী হৃদয়ত তুমি এৰি যোৱা প্রেম নামৰ তিক্ততা !

এতিয়া সুখৰ সংজ্ঞা বিচাৰি বাৰে বাৰে হাবাথুৰি খাওঁ ,

দুখবোৰে যেন গিলি গিলি খাই পেলায় মোৰ আত্মসত্ত্বাক |

তাৰ পিচটো জীয়াই থকাৰ মিছা প্রয়াস ,

মিছা হেঁপাহ সুখীহোৱাৰ !

এতিয়া মোৰ সংজ্ঞা সমাজৰ অন্ধকাৰ গলিত,

বিচাৰি যাওঁ তুমি নামৰ সত্ত্বাটোক ,

কিজানি পাওঁ কোনোবা নাৰীৰ হৃদয়ত তুমি নামৰ সত্ত্বাটো !

ৰাতিৰ এন্ধাৰ কিমান সুন্দৰ এতিয়া অনুভৱ কৰিছো ,

মুখাৰ আৰৰ মুখবোৰ দেখিছো !

ব্যৰ্থতাৰ কবিতা লেখিব পৰা হ'লে !

তুমি কিজানি হ'লা হয় মোৰ কবিতাৰ শিৰোনামা |

ණৰূপজ্যোতি

স্তম্ভটোৰ কথাৰে

আজিৰ পৰা প্রায় ৭১ বছৰ আগত এটা স্তম্ভ নিৰ্মান হৈছিল, স্তম্ভটো নিৰ্মাণৰ ক্ষেত্রত চৰকাৰ আৰু বিশেষজ্ঞসকল খুব সাবধান হৈছিল | এইটো এনেকুৱা 'ছলিড' কৰিব খোজা হৈছিল যে , যিমান ডাঙৰ দুৰ্যোগ আহিলেও যাতে ইয়াৰ পতন নহয় |

দিন যোৱাৰ লগে লগে স্তম্ভটোৰ সমাদৰ সমাজত বাঢ়িব ধৰিলে | স্তম্ভটো কেন্দ্র কৰিয়ে প্রতিবাদ, ধৰ্ণা , বিতৰ্ক, মেল-মিটিং আদি হ'বলৈ ধৰিলে |

লাহে লাহে স্তম্ভটো দুৰ্বলহৈ পৰিল, যি ফালে বতাহ দিয়ে সেই ফালে হাঁওলি পৰা হ'ল | এনেদৰে ইফাল-সিফাল কৰি থাকোতে এদিন স্তম্ভটোৱে তাৰ ভাৰসাম্য হেৰুৱাই পেলালে আৰু ভাগি চূৰ্ণ-বিচূৰ্ণ হৈ পৰিল | 

স্তম্ভটোৰ ধংস হোৱা দেখি মানুহবোৰ আচৰিত হৈ পৰিল | কিছুমান মানুহে ইমান মজবুত স্তম্ভ এটা কেনেকৈ ভাগি গ'ল বুলি সামাজিক মাধ্যমত আলোচনা কৰাত ব্যস্ত হ'ল | স্তম্ভৰ ৰক্ষণাবেক্ষণৰ দায়িত্বত থকা সকলে ইজনে সিজনৰ গাত দোষ দিবলৈ ধৰিলে | তথাকথিত 'মিডিয়া'ই বতাহৰ গতিতে গতি সলাব ধৰিলে, 'টক শ্ব' পাটিলে, ইজনে সিজনক গালি দিলে | বহুতে আকৌ স্তম্ভ নিৰ্মানতে কেলেংকাৰী হোৱা বুলি দাবী কৰিলে !

কিন্তু কিছুমান মানুহে ভাবিলে স্তম্ভটোহে ভাঙিছে , কিনো ডাঙৰ কথা ! মোৰটো ঘৰটো ভঙা নাই ?. স্তম্ভ ভঙাত মোৰ কি আহে-যায় !

হয়টো সময়ৰ লগে লগে স্তম্ভ ভঙা কথাটো সকলোৱে পাহৰি যাব, কিন্তু ৭১ বছৰৰ পুৰণি স্তম্ভটোৰ সপোনবোৰ কি হ'ব ?.

ණৰূপজ্যোতি

বি.দ্র. : শ্রদ্ধাৰ শশী ফুকন দেবৰ এটা লেখাৰ ছাঁ লৈ .

কিয় মই অসমীয়া ?

তোৰ তেজৰ অৰ্থ ক'ত ?
হাবিলৈ যোৱা তোৰ পোনাটো ক'ত ?
কিয় তোৰ বুকুতে তোৰ সন্তানৰ বিলৈ ?
অহেতুক নহয় নে এইবোৰ !
তই ধৰ্ষিতা , তই লঞ্ছিতা ,
তাৰ মাজতো তোৰ বস্ত্র হৰণ কৰে তোৰেই পুত্রই !

আজিও জীপাল শ্বহীদৰ তেজৰ গোন্ধ ,
তোৰ বাবে বাৰুদলোৱা সেই সন্তানৰ তেজ |
কেঁচা তেজৰ বাৰু প্রতিদান কিনো ?
তোৰ দেহাত সেয়া কাৰ আঁচোৰ ?
কিয় আজি তোৰ পুত্রক লাগে আনৰ সহচৰ ,
ৰক্ষা কৰিবলৈ তোৰ আচল .

আজি আকৌ বন্দুৰ তুলি হত্যৰ ফাকুখেলিম ,
তোৰ ধৰ্ষণকাৰীৰ তেজেৰে তোক তুষ্ট কৰিম !
তই দুখ নকৰিবি তেজৰ বিনিময়ত তোক ন্যায় দিম....
পাষাণৰ হাতোৰা মোহাৰিম.....
আকৌ পোহৰ হব, আকৌ বসন্ত নামিব !
আমি তোৰ সন্তান , তয়েতো আমাৰ প্রাণ....
আই আমি তোৰে সন্তান....ৰাখিম তোৰ মান....
জয় আই অসম.............

ණৰূপজ্যোতি

 *প্রতিবাদ কৰো  নাগৰিত্ব আইনৰ বিৰুদ্ধে* 

তুমিহীনতাৰ যন্ত্রণা

                       

নুশুধিবা মোক তুমিহীনৰ যন্ত্রণা কিমান ?
তপ্তচকুপানীয়ে দিব মোৰ হৃদয়ৰ খবৰ ,
নিদ্রাহীন নিশাটোক সোধা মোৰ খবৰ !
হিয়াৰ কোনত তুমি সিঁচি দিয়া প্রেম নামৰ যন্ত্রণা |
পাহৰিম বুলিও পাহৰিব নোৱাৰা এক কৰুণ ব্যাথা |

লাহে লাহে খহিপৰা মোৰ হৃদয় নামৰ এটি পঁজা ,
যিটো আছিল তোমাৰ বাবে সঁজা |
সভ্যতাৰ বজাৰত নিলাম হয় মোৰ বিশ্বাস ,
কেতিয়াবা ভুমুকি মাৰিবাহি মোৰ হৃদয়ৰ অন্ধকাৰ গলিত ,
প্রেম নামৰ এটা বেশ্যাই কৰে তাত যৌৱনৰ বেহা |

অনুগ্রহ কৰি নুশুধিবা মোক কেনে আছো মই !
চাই যোৱা উলংগ আত্মাৰ তাণ্ডৱ নৃত্য ,
জীৱনৰ ৰং হেৰাই যোৱা এটা ব্যৰ্থ কবি !
যদি পাৰা দিয়া মৃত্যুৰ আহ্বান ,
আগ্নিশিখাত জাঁহ যাব এটা প্রেমহীন আত্মা |

তুমিহীন ৰাতিবোৰ পাৰ হয়,
কিন্তু কিয় জানো মোৰ এন্ধাৰ দূৰ নহয় !
আজি ব্যৰ্থতাৰ কফিনত শুই আছো ,
য'ত তুমি মাৰিছা বিশ্বাসঘাটকতাৰ গজাঁল |
মৃত্যুৰ আহ্বান শুনিছানে তুমি ?
বুকুতলৈ আঘাট শুই আছো মই ,
অনুগ্রহ কৰি নুশুধিবা মোক কেনে আছো মই !

  ණৰূপজ্যোতি                                                                                              

শূণ্য

শূণ্যতেই জন্ম ,
শূণ্যতেই বিলীন,
কিয় ইমান অহংকাৰ ?
শূণ্য হাতেৰে এৰি যাৱ লাগিব এই সংসাৰ !

ৰাতিৰ এন্ধাৰ কিম্বা দিনৰ পোহৰ ,
শূণ্যতেই বিলীন প্রতিটো পল অনুপল !

কিয় ইমান নিয়মৰ ভয় ?
কিয় ইমান সমাজৰ ভয় ?
চকুতলৈ অগ্নিশিখা এয়া আগুৱাই যোৱাৰ সময় |

কিয় মিছাতে কৰো জাত-পাত ভিন্ন ধৰ্মৰ ?
শূণ্য যে আমি , মাথো এটি পল সময়ৰ !
প্রতিটো জীৱন শূণ্যতেই বিলিন,
প্রতিপল সময় শূণ্যৰেই অধীন |

শূণ্য হাতত সপোনৰ ভৰ ,
শূণ্য জীৱনেৰে ভবিষ্যত লিখাৰ পৰ |

                                        ණৰূপজ্যোতি

কাহিনী নহয় ঘটনা

হুক হুকাই কান্দিব খুজিও তাই কান্দিব পৰা নাই, তথাপিও চকুৰে নিগৰি আহিছে মনৰ কথাবোৰ | খিৰিকিৰে বতাহে তাইৰ গালত মৰমৰ চুমা দিছে , আউল লগাই দিছে তাৰ চুলিবোৰ | আনৰ চকুত নপৰাকৈ তাই কান্দিছে ,এটুপ-দুটুপকৈ সৰি পৰা চকুপানীবোৰ দুহাতে মচিছে আনে নেদেখাকৈয়ে | বেয়া দেখিব বুলি সেয়া তাই হাঁহিছে, কিন্তু সেই হাঁহিৰ মাজতো বিষাদখিনিয়ে বাবে বাবে আমনি কৰিছে | তাই বাহিৰলৈ চাই আছে , তথাপিও চকুৰে নিগৰি আহিছে চকুপানী | দুহাতেৰে চকুপানীবোৰ মচিলৈছে, আনে নেদেখাকৈয়ে !

তাইৰ শেঁতা পৰি যোৱা মুখ, চিঞঁৰি চিঞঁৰি কান্দিব খুজিও তাই কান্দিব পৰা নাই | দুখবোৰ গিলি থৈছে, কিয়নো ছোৱালী তাই, কিন্তু শেঁতা চকুযোৰে বাৰে বাৰে তাইক প্রতাৰণা কৰিছে আনৰ আগত | চকুপানীবোৰ ৰোৱা নাই, বাৰে বাৰে দুহাতেৰে চকুপানীবোৰ মচিলৈ হাঁহিৰ মিছা প্রচেষ্টা তাইৰ !

......মালিগাওঁ........নামি দিয়ক.......
ছিটিবাছৰ কণ্ডাক্তৰ চিঞঁৰ শুনি নামি ওলাই আহিলো মই কিন্তু সন্ধানী দুচকুৰ আৰত থাকি গ'ল তেওঁ |
বাহিৰৰ পৰা চাই পঠিয়ালৈ তেওঁলৈ, চকুত চকু পৰাত ৰৈ গ'লো মই | আহ....! কিমান বিষাদ তেওঁৰ দুচকুত | নোকোৱাকৈ য়ে কৈ গ'ল তেওঁ হৃদয়ৰ বহু কথা | হয়তো আপোনজনৰ পৰা পোৱা আঘাত , নাইবা হেৰোৱাৰ বিসাদ | তেওঁলৈ চাই ৰ'লো মই , কেনেকৈ ? কেনেকৈ কোনোবাই ইমান বিষাদলৈও হাঁহিৰ প্রয়াস কৰিব পাৰে ?
সেয় শেঁতা দুচকু ! মিছা হাঁহি আতৰাই এটোপ দুটোপকৈ সৰি পৰা চকুলো !

মই চাইৰলো বাছখন অন্তিম বিন্দুলৈ..... য'ত গৈআছে এজনী হৃদয়ত আঘাত পাইও মানসিকভাবে ভাঙি পৰিব নোখোজা ছোৱালী.....যাক কবলৈ মন গ'ল, অনামিকা নাকান্দিবা কিয়নো তুমি সৱল ছোৱালী....!

ණ ৰূপজ্যোতি

বি.দ্র. : এটা সঁচা ঘটনা , যাৰ সাক্ষী এই লিখক|