কিছু প্রত্যাশা

                           

নলবাৰী কলেজৰ  অনন্যা চক্রৱৰ্তী কেনে আছা তুমি ?

মনত পৰেনে তোমাৰ অতীতৰ সেই দুখৰীয়া স্মৃতিবোৰ ?

আশাৰ হেপেহুৱা বালিঘৰ সজা দিনবোৰ ?

বায়োল'জীৰ টিউচনত প্রথম লগ পাইছিলো তোমাক |

তুমি পঢ়িছিলা বায়োল'জী,
কিন্তু মোৰ হৃদয়ত হৈছিল প্রেম নামৰ কেমিকেল ৰিয়েক্চন |

মোৰ চকুত চকু পৰিলে লাজত মুচকছ গৈছিলা তুমি |

আৰু মোৰ , ভাব্রেইত হৈ গৈছিল বুকুখন !

তোমাৰ আলফুলীয়া হাঁহিৰ মাজত হেৰাই গৈছিলো মই |

প্রতি সন্ধা টিউচনৰ পিচত তোমাৰ পিচলৈছিলো ,

মাত্র তোমাক এবাৰ মতাৰ স্বাৰ্থত !

তোমাৰ জাকৈয়া হাঁহিটো এপলক চোৱাৰ স্বাৰ্থত !

চাগে সেয়াই প্রেম আছিল |

তুমি বুজিছিলা নে নাই মই নাজানো !

কিন্তু মই নকলো ,
তোমাক হেৰোৱাৰ স্বাৰ্থত |

কিয়নো তুমি আছিলা এক কেমেষ্ট্রীৰ জটিল ইকুৱেচন মোৰ বাবে |

কিন্তু আজি !!

তুমি হীনতাৰ যন্ত্রনা বিলাসত দগ্ধ মই |

কেতিয়াৱা বুকুখন বৰকৈ বিষাই তোমাৰ কথা ভাৱি !

আজি দুখৰ পোচাক পিন্ধি মই এজন ব্যৰ্থ প্রেমিক |

বন্ধুবোৰে কয় 'খুলি পেলোৱা এই হতাশাৰ পোচাক' |

কিন্তু কোনেও নুবুজে , নোৱাৰোঁ যে মই তোমাৰ প্রেমৰ পোচাক খুলি উলংগ হব |

জানা অনন্যা, আজিও মই এজন তোমাৰ দুৰ্দান্ত প্রেমিক !

মোৰ প্রেম জীৱন নামৰ নৈত এটা বালিচৰ |

তুমিটো আছিলা মোৰ বালিচৰৰ গৰাকী |

আজিও ৰৈ আছে সেই বালিচৰ তোমাৰ বাবে !

আহিৱানে কেতিয়াৱা তুমি তাত জিৰাঁৱলে ?

ৰৈ থাকিম মই বৰ আশাৰে |

(এটা সত্য ঘটনাৰ আৰৰ কাহিনী , যাৰ ছা-লৈ কলমেৰে নিগৰে কবিতা)

উত্সৰ্গা : নলবাৰী কলেজৰ প্রেমিক বন্ধুবোৰৰ হাতত.....

ණৰূপজ্যোতি